Hoe ervaart het slachtoffer een buitengewone letselschadezaak?

Als letselschade-expert krijg je zo nu en dan een wel heel buitengewone zaak in behandeling. Renske ging met haar gezin kijken bij een nagespeelde historische slag. Een onoplettende acteur laat zijn laadstok in de musket zitten en vuurt die per ongeluk in het publiek. Renske wordt geraakt en met ernstig letsel naar het ziekenhuis afgevoerd. Hoe ervaart zij, na zo’n heftig incident, de afhandeling van haar letselschadezaak?

“Van de eerste periode heb ik eigenlijk niets meegekregen. Ik lag in het ziekenhuis en was alleen bezig met mijzelf en of en hoe ik zou herstellen. Mijn man heeft in die eerste periode gecommuniceerd met alle partijen. Het eerste wat ik me actief herinner van het proces is het voorgesprek met Hélène Zabel, voordat de schaderegelaar van de verzekeraar ook aanschoof. Dat was voor mij het startpunt van de zaak.”

“Dat gesprek staat mij nog goed bij, het was een fijn gesprek. Ik vond haar warm en helemaal niet heel zakelijk. Maar ook na het aanschuiven van de schaderegelaar van de verzekeraar verliep het gesprek goed. Ik heb dat niet ervaren als een ‘tegenpartij’. Dat komt wellicht ook door de bijzondere omstandigheden. Wat mij hielp was dat ik mijn verhaal kon vertellen, ik serieus genomen werd en de tijd werd genomen om goed in beeld te krijgen wat er precies was gebeurd.”

“Of ik het proces transparant vind? Hélène houdt mij goed op de hoogte van alle ontwikkelingen. Die proactieve houding helpt mij om ook actief belangrijke informatie te blijven delen. Het is een wisselwerking, denk ik. Toch blijf ik het wel lastig vinden om de gevolgen te blijven benoemen. Ik wil sterk zijn en doorgaan. Dat Hélène betrokken is en echt verbinding probeert te maken maakt dat iets makkelijker. Die benadering helpt ook te ontzorgen. Rond de strafzaak kwam er bijvoorbeeld allerlei informatie op me af die mij veel stress bezorgde. Dat iemand met kennis van zaken dan rustig de tijd neemt om het uit te leggen, neemt dat voor een groot deel weg.”

“Ik ben nog niet geheel hersteld en heb blijvend letsel opgelopen. Echt naar de toekomst kijken is dus lastig, van een afwikkeling is voorlopig geen sprake. Ik heb het gevoel dat ik wat dat betreft inderdaad regie heb ‘over mijn zaak’. Dat geeft wel een rustig gevoel. Opjagen zou ook niet verstandig zijn, de tijd heelt ook wonden. Daarnaast heeft het proces in je hoofd om afwegingen te maken voor de toekomst best wel veel tijd nodig. Uiteindelijk zie ik het als mijn missie om zo goed mogelijk te herstellen en mijn leven weer op te pakken, zelfs in een verbeterde versie.”