Help langlopende letselschadezaken de wereld uit! 

Op 14 januari 2021 was ik deelnemer aan de door het NIVRE georganiseerde onlinebijeenkomst: ‘Help langlopende letselschadezaken de wereld uit!’. De aanleiding was de uitkomst van het onderzoek langlopende letselschadezaken door de Universiteit van Utrecht, dat ingaat op de kenmerken van letselschadezaken die niet binnen twee jaar zijn afgesloten. Onderzoekster Rianka Rijnhout presenteerde de uitkomsten.

Begrip, snelheid en invloed

In de onderzochte dossiers werden respondenten 11 omstandigheden voorgelegd. De vraag was in welke mate die omstandigheden een rol spelen bij de beslissing om een schadevergoedingsaanbod van de verzekeraar (eerder) te accepteren. De 3 belangrijkste omstandigheden zijn:

1. Als ze beter zouden begrijpen waarom de uitkering een bepaalde hoogte heeft.
2. Als de financiële schade soepeler/vlotter zou worden afgewikkeld.
3. Als ze meer invloed zouden hebben op het proces van afwikkeling van de vordering.

Voortvarendheid en medische discussies

Er komen verschillende oorzaken naar voren voor langlopende letselschades. Eén van de belangrijkste oorzaken is het gebrek aan voortvarendheid in de afhandeling. Op een schaal van 1 tot 5 scoren verzekeraars gemiddeld een 1,99 en belangenbehartigers een 3,43. Op dit punt kunnen verzekeraars dus zeker nog een slag maken en hopelijk draagt dit onderzoek bij aan verbetering.

Een andere belangrijke oorzaak is het proces van het inwinnen van medische informatie en het opstarten van medische expertises. Bij het opvragen van medische informatie ontstaat vaak vertraging door discussie over welke informatie verschaft zou moet worden door de gedupeerde. Wanneer een medische expertise wordt opgestart ontstaat vaak vertraging omdat medisch adviseurs het niet direct eens zijn over wie de expertise moet uitvoeren.

Na de presentatie werden een aantal stellingen bediscussieerd. Ik bespreek de belangrijkste uitkomsten.

Oplossingen?

Directe verzekering
Allereerst werd het invoeren van een directe verzekering besproken als mogelijke oplossing. In mijn artikel van 29 oktober 2020 beschrijf ik dat het een illusie is dat deze systeemwijziging veel gaat bijdragen aan de oplossing van het probleem. De financiële belangentegenstelling blijft altijd aanwezig. Tijdens het gesprek gaf iemand als voorbeeld de discussies die er vaak zijn bij claims op de AOV-verzekering, ondanks het feit dat er een directe relatie is tussen verzekeraar en verzekerde. De meerderheid was het erover eens dat deze systeemwijziging niet direct een oplossing is.

Eén expert
Een andere stelling die besproken werd is dat één expert de letselschade behandelt, ter voorkoming van discussies tussen belangenbehartiger en verzekeraar. De meeste mensen gaven aan dit misschien zou kunnen in zaken waar het belang niet zo groot is. Als de belangen echter groot zijn, zijn de belangentegenstellingen ook groot en zou deze expert in een moeilijke positie komen. Dan is het beter dat een slachtoffer zijn eigen belangenbehartiger heeft.

Geschillencommissie
Vervolgens werd de stelling besproken om een commissie van deskundigen op te richten die na 2 jaar iedere zaak toetst en bekijkt of het terecht is dat een zaak nog niet is afgewikkeld. Over het algemeen kon de meerderheid zich hierin vinden. De Letselschade Raad heeft aangegeven een commissie van deskundigen te willen oprichten die zich bezighoudt met buitengerechtelijke geschillenbeslechting. Slachtoffers kunnen hun zaak kosteloos aan deze commissie voorleggen. Dit vind ik een erg goed idee, hopelijk wordt hiermee zo snel mogelijk van start gegaan.

Eén medisch adviseur
Tot slot werd de optie om met één medisch adviseur te werken besproken. Ondanks het feit dat deze optie al jarenlang bestaat wordt er nog maar mondjesmaat gebruik van gemaakt. Meerdere mensen gaven aan dat deze optie alleen wordt gebruikt als er sprake is van medisch objectiveerbaar letsel. Tijdens de discussie hierover, was de meerderheid in mijn groep het erover eens dat de optie van een second opinion ingebouwd zou moeten worden.

Edwin Bosch, voorzitter van ASP, gaf aan alleen te willen werken met één medisch adviseur als het zijn eigen adviseur is. ASP blijft voorlopig dus bij zijn standpunt alleen te willen werken met een eigen medisch adviseur. Dit is naar mijn mening een gemiste kans en zou de ASP willen oproepen mee te werken aan een proef.

In de huidige procedure heeft betrokkene blokkerings- en correctierecht en is op ieder moment van het traject de mogelijkheid van “opting out”. Als het traject niet naar tevredenheid verloopt, is er altijd de mogelijkheid om uit te stappen en weer gebruik te maken van de eigen medisch adviseur.

Conclusie

Uit het onderzoek komt allereerst naar voren dat slachtoffers graag meer uitleg willen over de hoogte van de uitkering en graag meer invloed willen hebben op het proces. Dit is vooral een taak voor de belangenbehartigers. Heldere communicatie en transparant zijn over de afwikkeling is erg belangrijk.

Wat betreft de voortvarendheid bij de afhandeling van letselschadedossiers, scoren verzekeraars slecht in dit onderzoek. Ik ga ervan uit dat verzekeraars naar aanleiding van deze conclusie ervoor gaan zorgen dat de voortvarendheid verbetert. Jammer genoeg was er veel meer verdeeldheid over de optie van één medisch adviseur, terwijl deze optie de snelheid bij afwikkeling zeker ten goede komt.

Bovenal is het mijns inziens van belang dat je als letselschadebranche openstaat voor nieuwe ontwikkelingen om het proces te verbeteren. Er zijn nu te veel slachtoffers van een ongeval die door de slepende letselschadeprocedure dubbel slachtoffer worden. Het was dan ook goed om tijdens deze bijeenkomst te merken dat de meerderheid zich kan vinden in innovaties. Het instellen van een commissie van deskundigen die op enig moment in het traject de zaak bestudeert en eventueel probeert de zaak vlot te trekken, is daarvan een goed voorbeeld.

Als we het letselschadeproces willen verbeteren, moeten we ‘outside the box’ durven denken en in ieder geval proberen nieuwe initiatieven te omarmen.

[JL1]